Miłość od pierwszej jazdy I

 Czwartego lipca miałam jechać na obóz. Od czwartej rano czekałam na pociąg, którym miałam dojechać. Razem ze mną czekało jeszcze z czterdzieści osób. Żadnej z nich nie znałam. Wiedziałam, że pociąg się spóźnia. Reszta młodzieży, która tam ze mną stała także na to narzekała. Wszyscy jednak naprawdę zdenerwowali się dopiero wtedy gdy ktoś ogłosił, że pociąg jest zepsuty i nie da rady dojechać. Każdy był zły, że obóz został odwołany. Mnie także nie cieszyło to, że wakacje muszę spędzić w domu.
 Musiałam wrócić do domu, a miałam tam kawałek. Czekało mnie trochę chodzenia. Dodatkowo, miałam ze sobą ciężką walizkę. Nie miałam wyjścia i musiałam się wrócić. Wzięłam bagaż i ruszyłam powoli w stronę domu. Nie mogłam podjechać autobusem, ani nic w tym stylu, bo było jeszcze wcześnie i o tej porze takie pojazdy nie jeździły. Przynajmniej nie w stronę mojego domu.
 Piechotą przeszłam pięćset metrów. Później się zatrzymałam, nie miałam siły dalej iść. Usiadłam pod drzewem i opuściłam walizkę. Miasto było takie puste i ciche jak nigdy.
 Kiedy przymierzałam się do tego, żeby wstać i iść dalej usłyszałam dźwięk zagłuszający tę ciszę, o której wcześniej myślałam. Tak jak myślałam, to ryk silnika motoru. Uwielbiałam ten dźwięk. Sama nie wiem dlaczego, ale zawsze miałam słabość do chłopców na tych maszynach. I od dawna marzyłam, żeby się przejechać. Niestety jeszcze nigdy nie miałam takiej okazji.
 Przejeżdżający motocykl zatrzymał się niedaleko miejsca, gdzie w tym momencie przebywałam. Wtedy też chłopak z niego zsiadł. Ściągnął kask. Ujrzałam wówczas jego twarz, która była naprawdę ładna. Niesamowicie wyglądał, kiedy jego włosy rozwiewał wiatr. Aż się zdziwiłam kiedy do mnie podszedł.
-Co ty o tej porze tu robisz?- zagadał. - Postanowiłaś uciec z domu?
Rozbawiła mnie ta teoria, ale rzeczywiście mogło to tak wyglądać. W końcu było wcześnie rano, a ja błąkałam się po mieście z walizką.
-Nie, nie. Miałam jechać na obóz, ale pociąg się zepsuł i nie dam rady. - odparłam.
-To się nazywa pech. Podwieźć cię gdzieś?
Zawahałam się. Nie wiedziałam czy powinnam się zgadzać.
-Właściwie powinnam wrócić do domu, ale... No, miło z twojej strony, że chcesz pomóc, ale nie ufam nieznajomym.
-Mam na imię Mateusz. Już nie jestem dla ciebie nieznajomy.
Zaśmiałam się. Chłopak miał poczucie humoru i wydawał się miły. Poza tym zawsze marzyłam o tym, żeby się przejechać motocyklem. Zgodziłam się.
-W porządku, w takim razie mogę się skusić na podwózkę. Jakby co, mam na imię Klaudia.
-Ładne imię.
-Dziękuję. I wzajemnie.
-Wsiadaj.

CDN...