Miłość od pierwszej jazdy XIX

 Ze względu na to, że zaczęłam oddalać się od Mateusza ponownie zbliżyłam się do Martyny. Dzisiejszego dnia dla odmiany ona odwiedziła mnie. Oczywiście od razu zorientowała się w jakim jestem nastroju i zapytała o co chodzi. Opowiedziałam jej w szczegółach wszystko co zdołałam zapamiętać z tego co mówił mi Mateusz. Wydała się być tak samo zaskoczona jak ja.
-Wydaje mi się, że twój chłopak ściemnia.
-Dlaczego tak sądzisz? - spytałam.
-Dość nietypowa historyjka o tym wypadku Weroniki.
-Wszystko się mogło zdarzyć.
-Ty mu wierzysz? Musiałaś się serio zakochać. Ja już dawno zaczęłabym prowadzić śledztwo.
-Myślałam o tym. - przyznałam.
 Na twarzy Martyny pojawił się uśmiech. Chyba chciała coś powiedzieć, ale zanim zdążyła zadzwonił mój telefon. Sięgnęłam po niego do kieszeni i spojrzałam na wyświetlacz. Zaskoczyło mnie to, że ujrzałam numer Mateusza, ale przyznam, że również mnie ucieszyło.
-Hej. - przywitał się.
-Cześć.
-Gdzie jesteś?
-W domu, a co?
-Mogę do ciebie przyjechać?
-Nie wiem, chyba możesz. Tylko, że teraz koleżanka u mnie jest.
 Martyna dała mi znać szeptem, że już pójdzie i nie będzie nam przeszkadzać, po czym od razu opuściła mój dom.
-Możesz wpaść. - rzekłam.
-Będę za dwadzieścia minut.
 Rozłączył się. Zżerała mnie ciekawość co go skłoniło do wizyty. Byłam bardziej przyszykowana na to, że przez Weronikę przez jakiś czas będę musiała odpocząć od Mateusza, więc ten telefon był dla mnie pozytywną odmianą.
 Z niecierpliwością czekałam na Mateusza. Spóźnił się parę minut, ale na szczęście się pojawił. Chciałam rzucić się mu na szyję, ale jego wyraz twarzy mówił mi, że coś jest nie tak i  żebym na razie się tym wstrzymała.
-Co się stało, że przyszedłeś? Nie powinieneś być przy Weronice?
-Później ci to wyjaśnię. Masz ochotę przejechać się ze mną motorem?
-Na to mam zawsze ochotę.
 Mateusz się uśmiechnął i chwycił mnie za rękę. Pociągnął mnie w stronę drzwi wyjściowych. Wreszcie stanęliśmy przed motocyklem. Może miałam tylko takie wrażenie, ale wydawało mi się, że pojazd jest w jeszcze lepszym stanie niż ostatnim razem gdy go widziałam.
 Mateusz wsiadł za kierownicę, a ja zaraz za nim. Zauważyłam, że jedzie w dokładnie w tym samym kierunku co za pierwszym razem. Dokładnie te same widoki. Przed oczami przemknęły mi wszystkie wspomnienia związane z Mateuszem. Przez to zapomniałam o Weronice.
 Wreszcie jednak dotarliśmy do lasu. Z tym miejscem też wiele mi się kojarzyło, ale mimo to gdy tylko zsiedliśmy z motoru dotarło do mnie, że istnieje osoba imieniem Weronika. Od razu spytałam się o nią Mateusza.
-Dowiem się o co chodzi z Weroniką?
-Weronika nie żyje.
 Takiej odpowiedzi się nie spodziewałam. Nie miałam pojęcia jak zareagować. Nie potrafiłam być z tego powodu smutna. A przecież nie mogłam cieszyć się z czyjejś śmierci.
-Przykro mi. - wydukałam w końcu.
-Bywa. - Mateusz wydawał mi się być obojętny, co było dosyć dziwne.
-Nie brakuje ci jej?
- Kiedyś była dla mnie ważna, więc to chyba jasne, że trochę mi jej brakuje, ale nie mam zamiaru za nią płakać. Mam ciebie. Ty jesteś dla mnie najważniejsza.
-Wiesz, że cię kocham?
-Wiem o tym bardzo dobrze. Ja też cię kocham.
 Mateusz objął mnie, a później przybliżył swoje usta do moich. Zaczęliśmy się całować i przez długi czas nie mogliśmy przestać. To była jedna z najpiękniejszych chwil w moim życiu. Znowu chciało mi się płakać. Tyle, że tym razem ze szczęścia.

KONIEC
I jak, podobało się opowiadanie? :) Chcecie kolejne? ;)